Het innerlijke kind en overlevingsmechanisme 🧸
Het innerlijke kind in mij – waarom ik mezelf soms saboteer.
Vanmorgen had ik een conflict. Niet met iemand anders, maar met mezelf. Ik herkende de patronen. Ik zag precies waar ik in vastliep, waar de valkuil lag. Maar mijn lichaam sloot zich af. 🌀 Ik voelde hoe mijn overlevingsmechanisme het stuur overnam, gedreven door een opstoot van PMDD. En dat is precies waar ik het vandaag over wil hebben: het innerlijke kind 👶 dat nog steeds in mij leeft en soms de touwtjes in handen neemt.
👣
Het kind dat ik was, de volwassene die ik ben
In elk van ons leeft nog steeds het kind dat we ooit waren. Dat kind heeft geleerd hoe de wereld werkt, wat veilig voelt en wat pijn doet. 💔 Het heeft strategieën ontwikkeld om zichzelf te beschermen—en die strategieën zitten diep verankerd in hoe ik, als volwassene, reageer op situaties.
Soms is dat innerlijke kind speels 🛝, open 🌱 en vol verwondering ✨. Maar soms is het bang, getriggerd en vastgeroest in oude patronen. En op die momenten voel ik het: mijn lichaam sluit zich af, mijn energie trekt zich terug. Dit is niet de bewuste, volwassen versie van mezelf die reageert. Dit is het kind in mij dat op overlevingsmodus 🛑 schiet.
🛡
️Overlevingsmechanismen: bevriezing als oude reflex
Mijn lichaam heeft een duidelijke voorkeur als het gaat om overleven: het bevriest ❄️. Als een dier dat zich doodhoudt in de hoop dat de dreiging overgaat. Dat is iets wat ik als kind misschien nodig had. Maar nu? Nu houdt het me tegen. Nu saboteert het me.
Het frustrerende is dat ik de patronen doorzie 👀. Ik weet precies wanneer het gebeurt. Maar weten is één ding—voelen en handelen is iets anders. Want als mijn innerlijke kind zich bedreigd voelt, neemt het automatisch de leiding 🎭.
⚔️
De clash tussen mijn bewuste zelf en mijn innerlijke kind
Daar zat ik dus vanmorgen. Volledig bewust 🧠 van wat er gebeurde, maar tegelijkertijd machteloos in het moment. Mijn volwassen zelf wilde doorgaan, wilde niet vastlopen. Maar mijn innerlijke kind trok zich terug, kroop in een schulp. 🏚️
Dat is de kern van het innerlijke conflict:
⚡ De volwassen versie van mezelf die weet hoe ik hiermee moet omgaan
⚡ Versus het kind dat zich nog steeds vasthoudt aan oude overlevingsmechanismen
🌟 Wat ik hiermee doe (en wat jij ermee kunt doen)
👀
Het erkennen is stap één. Maar erkennen alleen is niet genoeg.
Ik moet mezelf—mijn innerlijke kind—door dit proces heen begeleiden.
Hier is wat voor mij werkt:
✅ Valideren in plaats van forceren
In plaats van boos te zijn op mezelf, zeg ik:
🗣️ “Ik zie je. Ik begrijp waarom je dit doet. Maar we zijn nu veilig.”
✅ Mijn lichaam activeren
Als ik merk dat ik in bevriezing ❄️ schiet, help ik mezelf er fysiek uit:
• Mijn armen of benen wrijven 🤲
• Mijn voeten stevig op de grond zetten 🦶
• Hardop praten, zodat mijn stem me terugbrengt 🔊
✅ Praten met mijn innerlijke kind 👶
Ik vraag: “Wat heb je nodig?” en ik luister. Soms is het gewoon rust. Soms is het een zachte herinnering dat ik nu wél de kracht heb om te handelen.
✅ Niet laten leiden door bullshit-verhalen 💀
Mijn hoofd kan me honderd redenen geven waarom ik moet toegeven aan dit patroon. Maar ik weet: dat is bullshit. En ik mag bullshit benoemen. 🗡️
🔥
Echt doen, niet alleen denken
Ik ben klaar met mezelf verstoppen achter “weten” zonder te doen. 🛤️ Ik wil niet alleen herkennen wanneer mijn innerlijke kind de leiding neemt, ik wil het omarmen en transformeren.
🚫 Geen halve waarheden, geen façade.
✅ Dit is wie ik ben. Dit is hoe ik werk. Dit is hoe ik groei.
En als jij dit herkent—als je voelt dat jouw innerlijke kind nog steeds de regie heeft op momenten dat je het niet wilt—weet dan dat je niet alleen bent. 💛
Maar weet ook dat je hier niet in hoeft te blijven hangen.
Want dat kind in jou? Het wil gehoord worden. Het wil erkend worden.
En uiteindelijk? Wil het vrij zijn. ✨
Ik ben onderweg. En misschien ben jij dat ook. 🚶♀️